Drodzy rodzice! Czy słyszeliście o masażu, który możecie wykonywać swojemu dziecku już od 2 miesiąca życia?

Chodzi o masaż Shantala, który został wprowadzony na europejski grunt przez francuskiego położnika Frederique Leboyer. Sam masaż natomiast jest starożytną techniką wywodzącą się z Indii.

Regularnie masując swoje dziecko, wpływasz nie tylko na jego rozwój, ale czerpiesz korzyści również dla siebie.

Zastanawiasz się pewnie, czy masz odpowiednią wiedzę i umiejętności, aby wykonywać taki masaż?

Nie masz się o co martwić. Masaż Shantala nie jest masażem rehabilitacyjnym. Technika jego wykonywanie jest stosunkowo prosta do nauczenia i może on być praktykowany przez każdego.

Zalecana częstotliwość wykonywania takiego masażu, to 3-4 razy w tygodniu, ale równie dobrze możesz go wykonywać codziennie. Ważne jest, aby nie zniechęcać się zbyt szybko! Bo tylko przy regularnym stosowaniu możemy zauważyć jego pozytywne efekty.

To może teraz więcej o korzyściach, jakich możesz się spodziewać.

Korzyści dla dziecka to m.in.:

• stymulacja prowidłowego rozwoju psychofizycznego
• pomoc w uregulowaniu snu
• poprawa trawienia i problemów z wypróżnianiem, zapobiega kolkom
• wycisza i uspokaja dziecko
• uczy dziecko świadomości własnego ciała
• wspomaga naturalną odporność organizmu
• wzmacnia więź z rodzicami
• wspomożenie terapii u dzieci z deficytami neurologicznymi.

Korzyści dla rodzica lub osoby wykonującej masaż to:

• łagodzenie lub zapobieganie depresji poporodowej u matek
• wzmacnianie więzi z dzieckiem
• relaksacja i wyciszenie
• pozwala uwierzyć w swoje umiejętności opieki nad dzieckiem
• pomaga zrozumieć dziecko i komunikaty, które do nas wysyła używając mowy swego ciała.

Pozdrawiam

Marta Stachowiak

24 września 2018

Udar mózgu jest nagłym stanem zagrażającym życiu. Objawia się on zaburzeniami czynności mózgu o charakterze ogniskowym lub uogólnionym, które utrzymują się ponad dobę. Po dokonanym udarze konieczna jest natychmiastowa hospitalizacja.

Objawem uogólnionych zaburzeń czynności mózgu jest utrata przytomności, natomiast objawy ogniskowe są zaburzeniami funkcji neurologicznych, które są związane z określonymi obszarami mózgu.

Ryzyko nawrotu choroby po pierwszorazowym wystąpieniu udaru w pierwszym roku wynosi od 10% do 12% (największe prawdopodobieństwo jest w czasie pierwszych tygodni po ostrym epizodzie) oraz od 5% do 8% w każdym kolejnym roku. Epizody przemijających zaburzeń krążenia mózgowego (TIA) są czynnikiem, który przepowiada udar niedokrwienny. W celu zmniejszenia ryzyka udarów mózgu ważnym elementem jest profilaktyka.

Objawy kliniczne udaru mózgu to:

-podwójne widzenie,

-zaburzenia równowagi,

-niedowład lub porażenie połowicze,

-zaburzenia mowy – afazja,

-występują problemy ze zrozumieniem prostych poleceń,

-zaburzenia w polu widzenia,

-zaburzenia połowicze czucia,

-bóle głowy, którym towarzyszy uczucie wirowania otoczenia, nudności, a także wymioty.

Występują dwa typu udaru:

1. udar niedokrwienny,
2. udar krwotoczny.

Ad. a) Udar niedokrwienny jest wywołany poprzez zwężenie lub całkowite zamknięcie światła naczyń wewnątrzmózgowych, ale może mieć również związek z zamknięciem naczyń doprowadzających krew do mózgu. Ten typ udaru występuje w około 85% przypadków wszystkich udarów. W wyniku niewydolności krążenia mózgowego może dojść do pojedynczego oraz mnogich zawałów mózgu.

Ad. b) Udar krwotoczny jest wynikiem rozerwania naczynia mózgowego, co powoduje wynaczynienie krwi w obrębie mózgowia . Ten typ udaru występuję w około 15% przypadków i jest najczęściej powikłaniem choroby nadciśnieniowej, zwykle przebieg jest gwałtowny.

Profilaktyka udarów mózgu

Do profilaktyki udarów mózgu zaliczamy:

-leczenie nadciśnienia tętniczego,

-leczenie chirurgiczne zwężenia tętnicy szyjnej (gdzie zwężenie wynosi >60% oczywiście przy braku przeciwwskazań do zabiegu),

-leczenie zaburzeń gospodarki węglowodanowej (zmniejszenie nadwagi, dieta cukrzycowa),

-profilaktyka przeciwzakrzepowa u osób chorych z migotaniem przedsionków, a także z zaburzeniami układu krzepnięcia,

-regularnie uprawiana aktywność fizyczna,

-rzucenie palenia tytoniu,

-odpowiednia dieta,

-nie nadużywanie alkoholu,

-walka z nadwagą.

Leczenie:

Ważny element terapii osób po udarze mózgu poza leczeniem na oddziale neurologicznym oraz leczeniem farmakologicznym, stanowi fizjoterapia. Rehabilitacja jest kluczowym działaniem i powinna być wdrożona jak najszybciej. To właśnie ona pozwala na przywrócenie utraconych funkcji w takim stopniu na ile to oczywiście możliwe. Jedną z najskuteczniejszych metod usprawniania chorego jest PNF. Metoda ta ma na celu odbudowę utraconych funkcji, zwiększenie siły mięśniowej oraz ruchomości stawów. Ruchy, które są wykorzystywane w terapii PNF są zgodne z naturalną pracą mięśni i stawów, a każdy z ruchów odbywa się w trzech płaszczyznach, co powoduje, że do pracy są zaangażowane maksymalne ilości włókien mięśniowych. Powtarzalność ruchów może wywołać utworzenie nowego wzorca ruchowego, zatem przywrócić przewodnictwo nerwowe w uszkodzonym obszarze. Terapia metodą PNF postrzega pacjenta holistycznie, nie tylko jest ograniczona do pracy z zaburzoną częścią, ale również wykorzystuje w leczeniu zdrowe regiony ciała. PNF jest terapią bezbolesną, skuteczną i skupiającą się na edukacji pacjenta.

Pozdrawiam

Bartosz Sobiejewski

Piśmiennictwo:

Choroby serca i naczyń 2005, tom 2, nr 2, 84-87

Studia Medyczne 2008, 9, 71-75

Nowiny lekarskie 2013, 82, 1, 83-88

17 września 2018

Rozwój psychomotoryczny dziecka jest zaprogramowany genetycznie oraz uwarunkowany wpływem bodźców ze środowiska zewnętrznego. Maleństwo, które przychodzi na świat zaczyna zmieniać się i rozwija swoje zmysły (wzrok, słuch, dotyk itp.), a także doskonali swoje umiejętności ruchowe.

Rodziców często niepokoi widok dziecka trzymającego w buzi paluszki, a z czasem nawet całe piąstki. Zastanawiają się, czy dziecko jest głodne? Czy to już czas na ząbkowanie? Czy jest to higieniczne?!
Jak najbardziej, pozwalajmy Naszym Maleństwom na trzymanie dłoni w buzi, wpływa to na:

•  poznawanie świata – stopniowo w miarę rozwoju kontroli nad głową i tułowiem, kiedy dłonie powoli otwierają się i coraz więcej można włożyć do buzi, dziecko uczy się swojego ciała.
• wnętrze buzi stopniowo odczula się – początkowo 1 palec w buzi wywołuje odruch wymiotny, ale stopniowo strefa odruchu wymiotnego cofa się aż do gardła, jak u dorosłych.
• odwrażliwienie na różne struktury – dziecko w przyszłości nie ma problemów z różnymi konsystencjami pokarmów.
• doskonalenie funkcji ssania, oraz występujących po nim kąsania, gryzienia.
• trening języka – wpływ na jakość mowy.
• zwiększenie ilości wydzielania śliny, a jest ona niezbędna do trawienia.
• uodpornienie na bakterie.
• poczucie ukojenia i bezpieczeństwa.

Pozdrawiam

Martyna Jóźwiak

9 września 2018

Postawa ciała to sposób utrzymywania swobodnej pozycji stojącej przez człowieka. Charakteryzuje się podobnymi cechami ze względu na taki sam układ poszczególnych części ciała, jest jednak nieco inna u każdego z nas. Różnorodność jaka występuje w postawach ciała u ludzi powoduje, że niekiedy ciężko jednoznacznie określić czy mamy do czynienia z wadą postawy wymagającą postępowania fizjoterapeutycznego, czy jeszcze nie.  Inną kwestią, o której należy pamiętać w czasie oceny postawy ciała jest jej zmienność. W momencie narodzin dziecko nie ma jeszcze możliwości przeciwstawiania się sile ciążenia i osiągnięcia pozycji stojącej. Dopiero w trakcie rozwoju zdobywane przez dziecko umiejętności pozwalają na przyjmowanie coraz wyższych pozycji pionowych, a sama postawa ciała kształtuje się przez wiele kolejnych lat.

Sprawdź: rehabilitacja wad postawy.

Niezwykle ważnymi momentami w czasie rozwoju postawy ciała u dziecka są tzw. skoki wzrostowe, przypadające na okres 6 – 7 i 12 – 16 lat. Okresy te są momentami, kiedy dziecko najbardziej podatne jest na wpływ zewnętrznych czynników, a układ mięśniowy niejako nie nadąża za szybkim wzrostem kości.  Aby postawa ciała dziecka mogła kształtować się w prawidłowy sposób musi występować prawidłowa budowa aparatu ruchu (układ kostno – stawowy) oraz właściwe funkcjonowanie układu mięśniowego i układu nerwowego.  Biorąc pod uwagę fakt, że utrzymywanie pozycji stojącej jest aktem czynnym, ważne jest aby ta umiejętność wytworzyła się na bazie prawidłowych nawyków. Niestety dość często zdarza się, że dzieci przyjmują nieprawidłowe pozycje (np. siad w literę „W”,  siadanie z nogami zawsze skierowanymi w jedną stronę czy noszenie plecaków na jednym ramieniu), co sprzyja kształtowaniu oraz utrwalaniu się nawyku nieprawidłowej postawy. Niezwykle ważne jest, aby w początkowej fazie pojawiania się nieprawidłowych nawyków u dzieci skonsultować się z fizjoterapeutą i ocenić czy występują zmiany w obrębie sylwetki i postawy ciała dziecka. Nieprawidłowości, które mogą pojawić się w czasie intensywnego skoku wzrostowego oraz powtarzaniu nieprawidłowych nawyków ruchowych nie są tylko defektem kosmetycznym, ale mogą w późniejszym czasie prowadzić do takich konsekwencji zdrowotnych, jak zaburzenia krążeniowo – oddechowe, upośledzenie wydolności i ogólnej sprawności dziecka, a także zespoły bólowe kręgosłupa.

Jeżeli zauważasz u swojego dziecka nieprawidłowe nawyki i chciałbyś zbadać jego postawę ciała, zapraszamy do skonsultowania się z naszymi specjalistami.

Pozdrawiam

Aleksandra Matych

5 września 2018